تو ماه ی و من ماهی این برکه ی کاشی
               اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی

آه از نفس پاک تو و صبح نشابور
               از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی

پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار
               فیروزه و الماس به آفاق بپاشی

ای باد سبک سار مرا بگذر و بگذار
               هشدار که آرامش ما را نخراشی

هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم
               اندوه بزرگی ست چه باشی، چه نباشی