نکته ی جالب این قسمت بیان تقسیم سلول و حرکت است که موجب حیات انواع موجودات شده است. اما می بینیم که به مانند نظریه داروین اینجا هم علت اصلی موجبات، وجود سلول و تقسیم آن(محرک اول) بیان نمی شود و گو داستانی از میانه برای مخاطب نقل و کتابی از میانه خوانده می شود. به مانند برخی نظریات فلسفی غرب در حرکت که فاقد خدایی صانع و آفریننده هستند تا با علم، حکمت، اراده و قدرت خود هستی را بیافریند، تدبیر کند و به حرکت در آورد. بزنگاهی که در مشرق زمین فلاسفه مسلمان آن را درک کرده و ترمیم می کنند و از پس معلم ثانی« فارابی»، بوعلی، شیخ شهاب الدین سهروردی و ملاصدرا آنرا تکمیل می کنند.

 در انتهای فیلم داستان هستی در نگاه و ذهن لوسی از زمانی آغاز می شود که انفجار بزرگ رخ می دهد و باز هم می بینیم جای علت العلل خالی است و هستی به مانند ماشینی به ناگاه آغاز به انفجار و حرکت می کند. و این نکته تناقضی عجیب در دنیای کمی گرای علم است که برای هر پدیده ای به کمیت ها چنگ می زند و ناگاه برای بیان علت هستی به سکوت فرو می رود.

استاد، حیوانات را برای استفاده از تنها سه تا پنج درصد ظرفیت مغز خود توانا می شمارد و انسان را دارای توانایی استفاده از ده درصد اما نکته جذاب تر نوع ایدئولوژی و غایتی است که در این فیلم به مخاطب عرضه می شود «هدف هستی فقط وقت گذرانی است».

این بار غایت ها هم به محاق می روند و غایت بشری که تنها توان استفاده از ده درصد مغز خود را دارد زندگی و گذران وقت می شود و در میانه های فیلم همین استاد به لوسی پیشنهاد می دهد هرآنچه دارد را که همان دانش است به نوع بشر تقدیم کند. این غایت غایتی جدید برای بشر است: «وقت بگذران و آنچه از علم  و دانش داری به نسلهای بعد از خود تقدیم کن». استاد به لوسی می گوید که نمی داند استفاده از صد درصد توان مغزی موجب چه چیزی می شود ولی پیشنهادش انتقال دانش به نوع بشر است و این هدف را  تنها هدف حیات میشمارد که هدفی بزرگتر از آن نیست.

در فیلم اثری از عدالت و حسابرسی هم دیده نمی شود تا جایی که لوسی به عنوان یک خدای قاهر خود شریعت نصب و خود نیز اجرا می کند و خدای گونه بیمار خفته بر تخت جراحی بیمارستان را به کام مرگ می فرستد انگار معیاری برای عمل آدمی غیر از توان مغزی او در این دنیای جدید وجود ندارد.

موضوع جالب توجه دیگر، انتقال دانش توسط سلول هاست که در واقع حامل این پیام است که سلول های بدن آدمی این توان را دارند که دانش هزارها ساله از هستی خود را حفظ و به ما ارائه دهند. با تسامح می توان گفت این حرفی بیراه نیست که عارفان هر ذره در عالم هستی را آیتی از جانب حق تعالی می دانند که اسرار هستی را در خود نهفته دارد و در مرتبه ای انسان را بعنوان جهان کوچک که نمونه کامل جهان اکبر در برابر دیدگان آدمی است اما برای دنیای پوزیتویستی که به اندازه گیری و کمیت ها خو کرده عجیب است که مدعی شود تمام دانش هستی در یک سلول قرار داشته باشد.

در یک قرآن کلام هستی شناسی متفاوت و کاملی دگرگونه برای بشر ارائه می دهد. هستی شناسی که شاید بتوان گفت در سایه کم کاری نویسندگان و فیلم سازان مسکوت مانده و به بشر تشنه معارف امروز ارائه نشده، آن هم در دنیایی که فلسفه و کلام مدرسی و اسکولاستیک مسیحی در گیر و دار تناقضات و مشکلات فراوان عقلی در برابر تفکر تجربه گرای بعد از رنسانس مغرب زمین سپر انداخته و زانو زده و در آخر گردن زده شده و آدمی را تسلیم تیغ علم محض کرده است. هستی شناسی که انسان مدرن بی شک تشنه و عطشناک آن است.

فیلم را می توان در بوته فلسفه نیز به نقد کشید و مشکلات فلسفی فراوان به آن وارد کرد: از عدم شکست سلسله علل و نقص در ارائه آن در داستان آفرینش برگرفته شده از نظریه داروین، از خلق آدمی بر پایه تصادف، از عدم وجود خداوند، از بقای روح که یگانه با طبیعت است و از نفس و روح آدمی و اثر آن بر بدن و همچنین از فطرت آدمی که در پرداخت هستی شناسانه این فیلم کاملا مسکوت مانده است.

از منظر فقه و فلسفه اخلاق می توان به فیلم پرداخت که جایگاه قوانین، شریعت و اخلاق چیست و از کجا نشات می گیرند و به کجا ختم می شوند؛ آنجا که لوسی مانند دیوانه ای رانندگی می کند و با تصادف جان دیگر آدمیان را به خطر می اندازد و انگار همین اندازه که مغز او بیش از دیگران تواناست مجوزی برای کشتن و نابودی دیگران توسط اوست.

در یک کلام می توان گفت این فیلم انسان را خدای واره ای زمینی و هماهنگ با طبیعت می شمارد که هدف و غایت او گذران وقت و انتقال صرف دانش به نسل های بعد است. این فیلم، فیلمی بی خداست و همان اشکالاتی برآن وارد است که بر فلسفه مدرسی مسیحیت، و علم گرایی افراطی مغزب زمین وارد است. اشکالاتی که علم نوین بشر با تمام جلوه ها و زرق و برق خود هنوز نتوانسته به بسیاری از مغاک های عمیق فلسفی آن پاسخ دهد.

در آخر کاش روزی فیلمی به مانند لوسی از نوع مشرقی آن تولید شود که تمدن و فرهنگ غرب را بنیادی به چالش کشیده و هستی شناسی اصیل و برابر عقل را به او ارائه دهد، آنزمان است که می توان دید به واقع در این میانه بشر کدامین سو خواهد ایستاد.