عقل و دل

آهای آنکه دوستت می دارم

آهای آنکه دوستت می دارم، چه آسوده سر بالین می نهی و از آشوب دلم بی خبری؛ آهای می شنوی صدایم را؟ می شنوی طپش های قلبم را؟ می شنوی؟

چگونه است که لحظه ای آشوبم را نمی بینی، چگونه است که مرا در نمیابی.

روزها، شب ها، لحظه ها، ثانیه ها... تمام طنین وجود یخ زده ام رضایت توست، در پی تو، در پی نگاهت، راهت.

آهای آنکه نمی دانی دیدنت آرزویی بلند و دور شده بر من، آرزویی دراز و بعید.

با چه زبانی بگویم دوستت می دارم و در کجا خونی را لازم است برای ریختن و تنی برای قربانی، تا گوش به فرمانت دهم و بی درنگ خون برآن ارزانی دارم و گلوی خویش به خنجر کشم...

عزیزم به چه آبی هرم درون ویران خویش را که چون ویرانه های خانمان برگشته قومی عذاب الهی شده است بنشانم...

خلاصه ای از مطلبی...

حرامیان حرامتان

اشک دو چشم رهبرم        خون چکیده از سرم
شهد شده به کامتان            حرامیان، حرامتان

داس عدو به گردنم            شخم عدو بر بدنم
گندم بی همتتان                  حرامیان، حرامتان

به جبهه ها، رشادتم           به سال ها اسارتم
خنده صبح و شامتان           حرامیان، حرامتان

زخم هایی که درد شیرینی دارند

اُحدی که دیگر تکرار نشد...

داغ تاریخ

عباس میرزا که فردی شجاع و عادل بود ولیعهد زمان فتحعلیشاه قاجار بود.

زمانی که نامه به دربار ایران رسید همزمان با ورود قاصد عباس میرزا، شاعری نیز به دربار آمده بود و در مدح شاه قصیده ای سروده و در حضور او قرائت کرد. شاه به وجد آمده بود و از این مدح و ثنا در پوست خود نمی گنجید به خزانه دار دربار امر کرد 10 هزار تومان او خلعت کنند.